Xesús Veiga
De aquí ao 21 de Outubro asistiremos a unha confrontación argumental que presenta varias certidumes e algunha incógnita. Sabemos que o PP de Alberto Núñez Feijoo vai concentrar todo o seu arsenal mediático na descualificación da alternativa gobernamental que puideran construír as forzas da oposición e vai capitalizar as marxes de confianza que destilan os inquéritos existentes a respeito da propia figura do actual presidente do executivo galego. Na sala de máquinas que pilota Alfonso Rueda son conscientes das eivas básicas que deben aturar nestas semanas: a carencia de resultados substantivos na xestión realizada dende San Caetano e a grave hipoteca que supón a presenza de Rajoy na Moncloa por mor das políticas destrutivas do benestar social conquistado nas últimas décadas.
O principal activo que exhibe Feijoo son as cifras do déficit galego nunha comparativa cos rexistros análogos existentes noutros territorios. O pretendido mérito de ter un ollo aberto cando case todos os demais fican cegos está construído sobre tres circunstancias que non se queren recoñecer:as prácticas contábeis pouco ortodoxas (pechar a execución orzamentaria o 30 de Setembro) para agachar os pagos pendentes; o espectacular medre da taxa de desemprego rexistrado nesta lexislatura e a suba moi notábel experimentada no nivel de endebedamento (case tres veces mais que o acumulado no ano 2009). Mais alá da disputa polas cifras macroeconómicas a cuestión básica que debería figurar no debate preelectoral é a evidente perda no nivel de riqueza e benestar que padeceu a maioría da poboación galega nos últimos tres anos e medio. A menos que se profese un fetichismo co nivel de déficit, o balance en termos sociais non certifica as medallas que queren colocar os apoloxetas do goberno de Feijoo.
Se o pasado está cheo de buratos, o futuro non permite escenificar a cerimonia clásica das promesas electorais. O programa de Feijoo para os vindeiros anos xa está escrito nos despachos da Moncloa e nos memorandos que poda emitir a Comisión Europea.Por mais que Rajoy non estivera presente na proclamación formal do candidato á Xunta, ambos saben que están metidos no mesmo barco e sometidos a unha estrita xerarquía na toma de decisións. As peticións de Alberto Núñez para que se lle xulgue á marxe do seu “primo de Zumosol” non deixa de ser unha conmovedora expresión de impotencia ante a evidente equiparación creada na opinión pública por tantas campañas de interesada identificación promovidas nos tempos do “malvado” Zapatero.
As baterías argumentais do PPdG van disparar sobre a situación que presentan as forzas da oposición: a división interna do PSdG e a debilidade do seu candidato; o desgaste padecido polo BNG despois da súa Asemblea de Amio e a presenza –tamén polémica e confrontada- de novas siglas electorais no espazo da esquerda e do nacionalismo. Neste apartado xoga un papel destacado a caricatura que se fai do bipartito xurdido no 2005, debuxado como un presunto exemplo de malgasto e ineficacia cando, precisamente, todos os indicadores económicos e de benestar daqueles anos superan amplamente os rexistrados na recente lexislatura. Neste combate verbal, PSdG e BNG sofren os efectos negativos do silencio que mantiveron nos últimos anos a respeito da súa experiencia de goberno compartido. A pesar das indiscutíbeis aportacións positivas daquel executivo dirixido por Touriño e Quintana, o PP e as principais terminais mediáticas da dereita conseguiron instalar unha imaxe negativa que agora dificulta a creación da expectativa de cambio que reivindican as forzas que protagonizaron aquela histórica coalición.
-3.jpg)
-2.jpg)
-8.jpg)
